Świętość w rodzinie: Stolica Apostolska potwierdziła heroiczność cnót córki błogosławionej pary małżonków

Papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczność cnót najmłodszej z czworga dzieci małżeństwa Beltrame Quattrochi, beatyfikowanego w 2001 roku. Enrica Beltrame Quattrocchi poświęciła się opiece nad swoimi starszymi rodzicami, a także dziełom charytatywnym i opiece nad małżeństwami w kryzysie. 

Enrica Beltrame Quattrocchi urodziła się w Rzymie 6 kwietnia 1914 roku. Była ostatnim z czworga dzieci Luigiego Beltrame Quattrocchi i Marii Corsini, których św. Jan Paweł II włączył do grona błogosławionych w 2001 roku. 

Enrica wkrótce została sama w domu, ponieważ troje jej starszego rodzeństwa opuściło dom, aby wstąpić do zakonu. Najstarszy, Filip, został wyświęcony na księdza i stał się znany jako Don Tarcisio. Córka Estefania wstąpiła do zakonu benedyktynek i nosiła imię s. Cecylia. Natomiast Cezary został mnichem trapistą i przyjął imię Don Paolino.

Mszę świętą beatyfikacyjną Luigiego Beltrame Quattrocchi i Marii Corsini koncelebrowali wraz z Ojcem Świętym Janem Pawłem II synowie małżonków, księża Tarcisio i Paolino. Beatyfikacji nie doczekała córka, s. Cecylia, która zmarła osiem lat wcześniej.

Źródło: YouTube.com/c/padrepiotv, Błogosławieni Luigi Beltrame Quattrocchi i Maria Corsini

W służbie cierpiącym

W młodości Enrica była bardzo zaangażowana w wolontariat i działalność stowarzyszeń katolickich. Od najmłodszych lat należała do Córek Maryi, Sióstr Chrześcijańskich i wspólnoty św. Wincentego, która docierała do najuboższych dzielnic Trastevere i Montagnola w Rzymie, by nieść pomoc najbardziej potrzebującym.

Od 1936 r. Enrica regularnie towarzyszyła chorym w pielgrzymowaniu do sanktuariów w Lourdes (Francja) i Loreto (Włochy). Od 1939 r. była wolontariuszką Czerwonego Krzyża. W 1940 r. uzyskała dyplom pielęgniarki i w czasie II wojny światowej służyła w szpitalach wojskowych, niosąc pomoc żołnierzom, uchodźcom i osobom prześladowanym ze względów politycznych.

Wraz z matką, bł. Marią Corsini, pracowała intensywnie w dziele opieki nad młodzieżą w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Katolickim, w którym była sekretarzem generalnym do 1976 roku.

Źródło: YouTube.com/c/padrepiotv, Mała Enrica

Rozpoznanie powołania

Enrica ukończyła studia uniwersyteckie w 1942 roku i uzyskała dyplom z literatury współczesnej na Uniwersytecie Rzymskim. Specjalizowała się w Historii Sztuki, którą wykładała od 1944 roku.

W 1956 r. pojawiła się u niej myśl o wstąpieniu do zgromadzenia zakonnego, ale po długim rozeznawaniu i w dialogu z kierownikami duchowymi zdecydowała, że jej powołaniem jest wielkoduszna służba starszym krewnym.

Od 1976 r. pełniła funkcję Kuratora Ministerstwa Kultury i Środowiska.

Źródło: YouTube.com/c/padrepiotv, Całe rodzeństwo Beltrame Quattrocchi. Od lewej: Don Paolino, s. Cecilia, Enrica i Don Tarcisio.

Ostatnie lata życia

15 listopada 2001 r. w Pacognano (Włochy) konsekrowała się w ruchu Świadkowie Chrystusa Zmartwychwstałego, który założył ksiądz Sabino Palumbieri, salezjanin. W następnych latach Enrica zintensyfikowała swoją działalność, spotykała się z młodzieżą, małżeństwami, kapłanami, seminarzystami, zakonnikami, biskupami i kardynałami.

Od 2009 roku stan jej zdrowia stopniowo się pogarszał, ale Służebnica Boża nigdy nie przestała troszczyć się o potrzeby innych. W 2012 r. adoptowała Francesco Beltrame, syna swojego kuzyna, aby nazwisko Beltrame Quattrocchi nie zaginęło.

Enrica zmarła 16 czerwca 2012 w Rzymie. Miała 98 lat. 

Źródło: YouTube.com/c/padrepiotv, Enrica z o. Massimiliano Novilello po lewej.

W służbie rodzinie

Służebnica Boża przeżywała swoją konsekrację Panu żyjąc w rodzinie, poświęcając się całkowicie opiece i pomocy rodzicom oraz prowadząc liczne dzieła charytatywne.

Jednocześnie była do dyspozycji wszystkich, którzy przychodzili do niej po poradę i słowo. Modlitwa, czytanie i rozważanie Pisma Świętego oraz codzienne uczestnictwo w Eucharystii wyznaczały rytm jej dni. Wiara przenikała cały jej sposób patrzenia na rzeczywistość i stawiania czoła wyzwaniom.

W swojej codzienności żyła nadzieją. Oczekiwanie na spotkanie z Bogiem pozwalało jej zachować, mimo trudów życia, pogodę ducha i głęboką wiarę. Z chrześcijańską nadzieją stawiała czoła licznym chorobom, jak również trudnościom finansowym, które dotknęły ją w ostatnich latach, ze względu na ponoszone wysokie koszty opieki. Enrica nieustannie oczekiwała na spotkanie z Panem i nie obawiała się śmierci. 

Miłość Boga była motywacją jej życia. We wszystkich swoich działaniach starała się, aby On był znany wszystkim. Zaangażowana przez wiele lat w działalność wspólnoty św. Wincentego, nie oszczędzała się, gdy widziała potrzebę ofiarowania pomocy i ubóstwo.

Później, podążając za przykładem życia swoich rodziców, błogosławionych Luigiego Beltrame Quattrocchi i Marii Corsini, poświęciła się szczególnie towarzyszeniu małżeństwom w kryzysie. I oddała się do dyspozycji rodziców, gdy jej potrzebowali, całkowicie wyrzekając się własnych aspiracji.

AM/ACIPrensa.com