„Aborcja była dla kobiet emocjonalną traumą”. Świadectwo pielęgniarki

Joan w pewnym momencie dostrzegła, jak wielkim dramatem jest aborcja. „Była dla kobiet emocjonalną traumą (…) Jeśli [aborcja] była właściwą decyzją, dlaczego było to takie trudne? Tak dobrze doradzałam kobietom, były tak pewne swojej decyzji, więc dlaczego wracały miesiące czy lata później i były wrakiem człowieka? – wspominała.

Te pytania nurtowały Joan Appleton, która pracowała w jednej z klinik aborcyjnych. Kobieta miała doświadczenie medyczne, była feministką, gotową walczyć o wdrażanie idei „wolności wyboru”. Jednak to, co zobaczyła w ośrodku aborcyjnym, śmierć nienarodzonych dzieci i cierpienie kobiet, zmieniło jej życie.

Jako pielęgniarka myślałam, że mam wspaniałą okazję: mocno wierzyłam w prawo do wyboru i mogłam wcielić swoje przekonania polityczne w życie – powiedziała w świadectwie opublikowanym w magazynie „Notizie ProVita & Famiglia”.

Joan, jak powiedziała, obserwowała jednak pewne, niepokojące ją zjawisko u kobiet, które przekonywała do aborcji, a później spotykała po miesiącach lub latach.

Aborcja była dla nich emocjonalną traumą (…) Jeśli [aborcja] była właściwą decyzją, dlaczego było to takie trudne? Tak dobrze doradzałam kobietom, były tak pewne swojej decyzji, więc dlaczego wracały miesiące czy lata później i były wrakiem człowieka? – zastanawiała się.

Jak podkreśliła, nie mogła zaprzeczyć istnieniu syndromu poaborcyjnego, który bardzo niszczył kobiety.

Drugim momentem przebudzenia Joan było obserwowanie na aparacie ultrasonograficznym zabijania dziecka w procedurze aborcji .

Widziałam, jak dziecko próbowało uciec od narzędzi chirurgicznych. Widziałam, jak dziecko otwiera usta. Oglądałam też film „Niemy krzyk”, ale nie zrobił na mnie wrażenia. Dla mnie to była to wówczas tylko propaganda pro-life. Jednak temu co zobaczyłam na własne oczy nie mogłam zaprzeczyć – wyznała w świadectwie.

Joan opowiedziała również o środowisku medycznym w ośrodkach aborcyjnych. Zwróciła uwagę, że lekarze w klinice aborcyjnej, to byli zwykle młodzi medycy, którzy przeprowadzali aborcje, aby zebrać oszczędności np. na otwarcie własnej praktyki lekarskiej. Inni nie byli najlepszymi lekarzami więc zajęli się aborcją, by opłacić ubezpieczenie za popełnione błędy medyczne.

Nigdy, przenigdy, w ciągu pięciu lat mojego pobytu w ośrodku, nie spotkałam lekarza, który wierzył, że aborcja jest prawem kobiety – wyznała.

Strategia edukacji seksualnej?

Joan Appleton angażowała się również w realizację politycznych postulatów swojego środowiska. Rozpoczęła współpracę z Planned Parenthood, które zajmowało się „kompleksową opieką nad kobietami”.

W szkołach proponowano zajęcia z edukacji seksualnej. Joan miała świadomość, że rozdawanie pigułek antykoncepcyjnych przyniesie znaczne dochody klinikom.

Dawaliśmy tabletki o niskiej zawartości estrogenu z 30 proc. wskaźnikiem niepowodzenia. W ten sposób 30 proc. kobiet wróciłoby, aby ponownie poddać się aborcji. Nie mówiliśmy, że jeśli dziewczyna weźmie antybiotyki, reakcja chemiczna między pigułką antykoncepcyjną a antybiotykiem sprawia, że ​​pigułka antykoncepcyjna staje się bezużyteczna: kolejne 20 proc. wróci do nas – opowiadała.

Jak mówi, pracownicy mieli pełną świadomość tego, jak działają.

Chodziliśmy do szkół, aby uczyć „bezpiecznego seksu” ze świadomością, że będziemy zachęcać do wczesnych stosunków seksualnych, a pewien procent dziewcząt będzie później dokonywać aborcji. Inny procent mężczyzn i kobiet będzie szukać leczenia chorób przenoszonych drogą płciową (powiedzmy, że używamy prezerwatyw, wiedząc doskonale, że wirus AIDS jest 100 razy mniejszy niż plemników) – mówiła o mechanizmach swojej pracy.

W pewnym momencie Joan nie mogła już dłużej oszukiwać młodych ludzi. Kiedy wyszła z ośrodka aborcyjnego spotkała dziewczynę modlącą się pod kliniką. Rozpoczęły rozmowę. W ten sposób Joan porzuciła dotychczasową pracę. Dziś dzieli się świadectwem swojej przemiany. 

AG/„Notizie ProVita & Famiglia”, ProVitaeFamiglia.it